اشعار

در خلـوت دل گـم شدم امشب دوباره            دلـتـنگ یـاس قـم شدم امشب دوبـاره

پـرواز کـردم تـا حـرم مـثـل کـبـوتـر            با اشک چـشمانم زدم آن خانه را در

مظـهـر حُجب و حیا فاطمۀ معصومه            گـوهـر کـشور ما فـاطـمۀ معـصـومه
مــریـم آل عـبـا فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            جان به قـربان تو یا فاطمۀ معـصومه

بـاز هـم رو بـر این در آوردم            بـهـر ایـن آسـتـان، سـر آوردم

گـفـتـم از پـا فـتـاده‌ام، گـفـتـنـد            رو بـر ایـن در بــیـاور آوردم

غـریب شهر خـراسان بیا بـرادر من            ز دوری تو چکد خون، ز دیدۀ ترِ من

ببـین که یار تو بی‌یار و یـاور افتاده            ببین که خواهـر تو بین بـستر افـتاده

حاشا که راه عاشـقی بی دردسـر باشد            حاشا که عاشق شام هجرش را سحر باشد

سهمش پریشانی‌ست حیرانی‌ست ویرانی‌ست            خواهر که از حال برادر بی‌خـبر باشد

اگر چه سنگ صبـور برادرش باشد            نشـد کـنـار نـفـس‌هـای آخـرش باشـد

اگـر چه هـمـدم دلـتـنـگی بـرادر بود            نـشد زمـان غـم و درد دلبـرش باشد

این بارگاه قدس که از عرش برتر است            آرامگـاه دخـتـر موسی بن جعـفر است

جانم فـدای گـنبد زردش که سال‌هاست            خورشید از تشعشع نورش، منّور است

تا کویرِ قم سراغ از ساحتِ دریا گرفت            آمدی و بر لـبِ ایـران تـبـسّـم پـا گرفت

آمدی و شـهـد شـد تـقـدیـرِ شـوره‌زارها            تا زمین شـیریـنیِ نـام تو را بـالا گرفت

بـانـو به خـاک‌بـوسی‌تـان زائـر آمدم            از لـطـف بیـکـرانـه حـق ذاکر آمدم

بـار گـنـه بـه دوش تـمـنـا کـشـیـده‌ام            آلـوده بـوده لـیک کـنون طاهـر آمدم

تویی که از نفست لفظ یار شیرین است            نگار گر که تو باشی نگار، شیرین است

قرار بوده از اول به هـدیه جـان بدهـیـم            زمان بگو و مکان که این قرار شیرین است

غریبانه به قم جان می‌سپارم            کنار خود یکی محـرم نـدارم
بمانده بر در خانه دو چـشمم            بـرادر جـان بیا در انـتـظارم

الـسـلام ای افـتـخـارِ شـهـرِ قـم            السلام ای نور و رحمت بهرِ قم

الـسـلام ای زائـرت افـلاكــيـان            شهرِ قم دريا، تو گوهر در ميان

ای گل موسی بن جعـفر فاطمه            تـالـی زهـرای اطـهـر فـاطـمـه

کعـبۀ قـلب همه معصومه جان            رهـنورد فاطـمه معصومه جان

می‌سوخت ز تب ذکر لبش مولا بود            در صورت مـاه او رضا پـیدا بود

دیدند که آخـرین نفـس در دسـتـش            سوغاتی شهرِ حضرت زهـرا بود

تـو کـیـسـتـی؟ آئــیـنـۀ دنـیـای دیـگـر            معصومه‌ای، جامانده در معنای دیگر

بی‌خود "کـریمه" نام زیبایت نگـفـتـند            مـعـنـا شدی انـگـار در دریـای دیگر

بار دیگر دل به مـاتم مبـتـلاست            دل عزادار غـم اُخت الرضاست

رحلت یک بانوی مظلـومه است            عمّه سادات و هم معصومه است

دیـده بر راهـم و با گـریه کـمی آرامم            محتضر، خسته، از این بی‌کسی ایامم

از همان کودکی‌ام روزی من هجران شد            چهارده سال هم از وصل پدر ناکـامم

جـویـم از طبع خود مـناعت را            صـانـعـم داد این صَـنـاعـت را

ریـزد از آســمـان بـرایـم رزق            نـکـنـم صـحـبـتـی، قـنـاعـت را

علیمه بود و در عِلم از همه سر بود            پـدر فـدایِ همین نـازدانه دخـتـر بود

رضایِ او به رضایِ رضا گره می‌خورد            هـمیـشه کـارِ دلـش با دلِ بـرادر بود

دوبـاره آمـده‌ام شعـرِ تازه می‌خـواهم            برایِ عرضِ ارادت اجازه می‌خواهم

بـیـا و شـعـرِ مرا با شـعـور کن بانو            و بیـت بیتِ مـرا بیتِ نـور کـن بانـو